Διατηρώντας την ψυχική υγεία των παιδιών με την Ομοιοπαθητική Ιατρική
«Το παιδί έχει άγχος». Πρόκειται για μία συνηθισμένη έκφραση που ακούγεται από χείλη γονέων στο ιατρείο, όταν στα πλαίσια του ομοιοπαθητικού ιστορικού, ερωτούνται για την ψυχική κατάσταση των μικρών ασθενών μας. Το παιδί μπορεί να βρίσκεται στην θέση του ασθενούς λόγω άσθματος, λόγω επανειλημμένων λοιμώξεων, λόγω της πρώιμης εμφάνισης ενός αυτοάνοσου νοσήματος (π.χ. ρευματοειδής αρθρίτις, ελκώδης κολίτις), λόγω κεφαλαλγίας αλλά και πλήθος άλλων νοσημάτων και διαταραχών.
Είχαμε τονίσει και σε προηγούμενο άρθρο, ότι το άγχος ενός ανθρώπου εκφράζει την απόσταση φύσης –θέσης. Δηλαδή την μετακίνηση που έχει συμβεί, από την φυσική οπτική γωνία βίωσης των συναισθημάτων , προς μία άλλη επίκτητη οπτική γωνία, που εκφράζει την θέση βίωσης των συναισθημάτων. Όταν η απόσταση αυτή είναι μεγάλη , ο οργανισμός και εν προκειμένω το παιδί, βιώνει τα συναισθήματά του με άγχος. Εάν, με άλλα λόγια, το παιδί βρίσκεται μακριά από την φυσική του ψυχική και διανοητική ισορροπία, μακριά από αυτήν με την οποία γεννήθηκε και στην οποία το νευρο-βιολογικό του προφίλ ισορροπεί με τον καλύτερο τρόπο, τότε κάθε υγιές συναίσθημα , χαρά, λύπη, αγωνία, μετατρέπεται σε αγχώδες συναίσθημα και χάνει την καθαρότητά του.
Το ερώτημα που προκύπτει αμέσως μετά, είναι γιατί να συμβεί αυτή η μετακίνηση; Η απάντηση είναι ότι η απόσταση φύσης – θέσης, αντανακλά εν πολλοίς την νεύρωση του περιβάλλοντος. Η μετακίνηση αυτή της νευροβιολογικής ισορροπίας του παιδιού, συμβαίνει όταν το περιβάλλον (οικογενειακό, εκπαιδευτικό, κοινωνικό, ιατρικό) επεμβαίνει πάνω στην φύση του παιδιού και τροποποιεί με λάθος τρόπο κάποιους βασικούς φυσικούς μηχανισμούς ψυχοσυναισθηματικής επιβίωσης. « Οι άντρες δεν κλαίνε», «τα κορίτσια δεν αντιμιλούν». Τι θα συμβεί εάν αυτές οι ρύσεις κατακλύσουν το περιβάλλον ενός αγοριού που η φύση του είναι ευαίσθητη και το κλάμα έρχεται ως εξισορροπητικός ανακουφιστικός μηχανισμός, ή ενός κοριτσιού που η φύση του είναι διεκδικητική ως μηχανισμός φυσική επιβίωσης; Όσο η φύση των παιδιών αυτών «αντιστέκεται» στην επιχειρούμενη καταστολή, όσο το συγκεκριμένο αγόρι συνεχίζει να κλαίει όποτε ο οργανισμός του το έχει ανάγκη και το συγκεκριμένο κορίτσι συνεχίζει να αντιμιλά και να διεκδικεί, όποτε οι συνθήκες το απαιτούν, όσο οι φυσικοί αυτοί μηχανισμοί ψυχοσυναισθηματικής επιβίωσης παραμένουν ισορροπημένοι και ενεργοί, τόσο το παιδί θα παραμένει υγιές. Μόλις κατασταλούν, προς ικανοποίηση του περιβάλλοντος, τότε το παιδί και ο εν δυνάμει ενήλικας, θα έχει σε όλη του την ζωή άγχος. Εάν μάλιστα η απόσταση αυτή φύσης – θέσης μεγαλώσει αρκετά , το άγχος θα μετατραπεί και σε σωματική νόσο.
Έτσι αντιλαμβανόμαστε γιατί ειπώθηκε προηγουμένως ότι το άγχος αντανακλά την νεύρωση του περιβάλλοντος. Το αγχώδες παιδί απλά καθρεφτίζει την νεύρωση των γονιών του, του σχολικού και κοινωνικού περιβάλλοντός του.
Μία μητέρα που έφερε στο ιατρείο το δωδεκάχρονο παιδί της για σοβαρές ημικρανίες, έλεγε: «είμαστε πολύ άτυχοι , έχουμε ημικρανία ενώ είμαστε πρώτοι μαθητές». Της απάντησα ότι κάνει λάθος, το παιδί είναι πολύ μέτριος μαθητής! Γιατί στο διπλανό σχολείο υπάρχουν μερικά παιδιά που είναι πιο καλοί μαθητές από τον γιό της , απλά δεν τα γνωρίζει, και στον κόσμο όλο υπάρχουν άπειρα παιδιά πολύ πιο καλοί μαθητές που δεν τα γνωρίζει. Άρα πρώτος μαθητής ανάμεσα σε ποιόν; Και πρώτος μαθητής με ημικρανία σημαίνει κάτι για το παιδί. Η απογύμνωση της γονικής νεύρωσης που έχει υιοθετηθεί από το παιδί, βοηθά πολύ να κατανοήσει το περιβάλλον, αλλά και ο ίδιος ο ασθενής τι ακριβώς συμβαίνει. Και βέβαια βοηθά τον Ομοιοπαθητικό γιατρό να δώσει το κατάλληλο ομοιοπαθητικό ιδιοσυγκρασιακό φάρμακο που ταιριάζει στην κάθε περίπτωση.
Μέσω του ομοιοπαθητικού ιστορικού, ανιχνεύουμε πρώιμα τις εκτροπές που έχουν συμβεί στην ψυχοσυναισθηματική ισορροπία του παιδιού, που αντανακλούν σε αντίστοιχες νευροβιολογικές αλλαγές. Ανιχνεύουμε ποιο είναι το φυσικό ιδιοσυγκρασιακό προφίλ του παιδιού, αυτό που η φύση του έχει ορίσει να λειτουργεί προς χάριν της πνευματικής του ανάπτυξης, και ποιο είναι το επίκτητο υιοθετημένο ιδιοσυγκρασιακό προφίλ, που καθρεπτίζει την νεύρωση του περιβάλλοντος , αγχώνει το παιδί και τελικά το αρρωσταίνει. Η σωστή ομοιοπαθητική αγωγή θα επαναφέρει την πλήρη ισορροπία στον οργανισμό του τόσο σε ψυχοσυναισθηματικό όσο και σωματικό επίπεδο, επιτυγχάνοντας την μία θεραπεία και κυρίως πρόληψη μακράς διαρκείας. Πρόκειται για θεραπείες ζωής!