Κρατήστε τον θυρεοειδή σας σε καλή Υγεία με Ομοιοπαθητική Ιατρική
Στα ενδοκρινολογικά ιατρεία όλης της χώρας καταγράφεται τα τελευταία χρόνια μία μεγάλη αύξηση των ασθενών που πάσχουν από παθήσεις του θυρεοειδούς αδένα, οι λεγόμενες θυρεοειδοπάθειες. Ο θυρεοειδής αδένας είναι ένας από τους πιο σημαντικούς αδένες του ενδοκρινικού μας συστήματος. Η δυσλειτουργία του μπορεί να οδηγήσει σε πλήθος διαταραχών που μπορεί να αποτελέσουν την βάση άλλων νοσημάτων.
Ο θυρεοειδής αδένας βρίσκεται στο λαιμό μας ακριβώς μπροστά από τους χόνδρους του λάρυγγα και αποτελείται από δύο λoβούς τον αριστερό και το δεξιό που ενώνονται μεταξύ τους με τον ισθμό. Παράγει τρεις βασικές ορμόνες τη θυροξίνη (γνωστή και ως Τ4), την τριωδοθυρονίνη (γνωστή και ως Τ3) και την καλσιτονίνη. Η καλσιτονίνη παίζει σπουδαίο ρόλο στη ρύθμιση του μεταβολισμού του ασβεστίου στον οργανισμό μας και για αυτό τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιείται και για την αντιμετώπιση της οστεοπόρωσης. Η έκκριση της Τ3 και Τ4 ρυθμίζεται από μια άλλη ορμόνη την θυροειδοτρόπο ή TSH που παράγεται στην υπόφυση έναν ενδοκρινή αδένα που βρίσκεται στη βάση του εγκεφάλου μας.Οι πιο συχνά εμφανιζόμενες παθήσεις του θυρεοειδούς είναι ο υπερθυρεοειδισμός και ο υποθυρεοειδισμός. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε υπερλειτουργία του θυρεοειδούς με υπερέκκριση θυρεοειδικών ορμονών και στη δεύτερη υπολειτουργία με μειωμένη έκκριση ορμονών. Με τον όρο βρογχοκήλη εννοούμε κάθε διόγκωση του θυρεοειδούς που μπορεί ή όχι να συνοδεύεται από υπέρ ή υπο-λειτουργία του αδένα.
Υποθυρεοειδισμός είναι η παθολογική κατάσταση κατά την οποία έχουμε μειωμένη έκκριση θυρεοειδικών ορμονών και εκδηλώνεται με σωματική και πνευματική νωθρότητα, ευαισθησία στο κρύο, δυσκοιλιότητα, αύξηση του βάρους και δέρμα ξηρό και άγριο. Οι θυρεοειδικές ορμόνες είναι υπεύθυνες για την σωματική και πνευματική ανάπτυξη κατά την βρεφική και παιδική ηλικία, έτσι, έλλειψη των ορμονών αυτών στην βρεφική και παιδική περίοδο προκαλεί σημαντική σωματική και πνευματική καθυστέρηση.
Υπερθυρεοειδισμό ονομάζουμε την παθολογική κατάσταση που οφείλεται σε υπερβολική παραγωγή θυρεοειδικών ορμονών. Εκδηλώνεται με απώλεια βάρους, ακόμα και με φυσιολογική διατροφή, ανησυχία και ευερεθιστικότητα, ταχυκαρδία (συχνά περισσότερους από 100 κτύπους το λεπτό), εξώφθαλμο, τα μάτια βγαίνουν προς τα έξω, προεξέχουν, τρέμουλο των χεριών, αδυναμία, συχνές κενώσεις του εντέρου,γρήγορη ανάπτυξη των νυχιών, λεπτό και πολύ λείο δέρμα, αυξημένη εφίδρωση, ανωμαλίες της εμμήνου ρύσης.
Ο υπερθυρεοειδισμός πρέπει να αντιμετωπίζεται εγκαίρως, διαφορετικά προκαλεί σοβαρές διαταραχές στον οργανισμό:
-Καρδιοπάθεια η οποία μπορεί να αποβεί επικίνδυνη εάν δεν αντιμετωπιστεί εγκαίρως.
- Οστεοπόρωση.
-Θυρεοτοξίκωση : αιφνίδια εμφάνιση σημαντικής ταχυκαρδίας, υψηλού πυρετού και ενίοτε παραληρήματος , χρήζει αμέσου αντιμετώπισης διότι σε ενάντια περίπτωση τίθεται η ζωή του πάσχοντος σε κίνδυνο.
Άλλες συνηθέστερες παθήσεις είναι: Όζοι του θυρεοειδούς : μονήρης η πολλαπλοί. Οι Καρκίνοι του θυρεοειδούς και η Θυρεοειδίτιδα δηλαδή η φλεγμονή του αδένα
Προβλήματα στο θυρεοειδή, μπορεί να εμφανιστούν επίσης καθ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, αφήνοντας έτσι τη μητέρα και το μωρό εκτεθειμένους σε κίνδυνο σοβαρών επιπλοκών, εφόσον δεν αντιμετωπιστούν. Ο καλύτερος τρόπος για να αποφευχθεί αυτό είναι να εξασφαλιστεί ότι τα προβλήματα του θυρεοειδούς υφίστανται σωστή μεταχείριση και διαχείριση. Το πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση αυτή είναι ο έλεγχος της λειτουργίας του θυρεοειδούς σας από το γιατρό. Το ιώδιο είναι απαραίτητο για την παραγωγή θυρεοειδικών ορμονών, και καθώς το σώμα μας δεν παράγει ιώδιο, αυτό θα πρέπει να καταναλώνεται ως μέρος μιας υγιεινής διατροφής. Ακόμη και μια ήπια έλλειψη ιωδίου κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μπορεί να έχει αρνητικές συνέπειες στη γέννηση και ανάπτυξη του μωρού σας, συμπεριλαμβανομένης της υπολειτουργίας του θυρεοειδούς του. Το ιώδιο βρίσκεται σε ψάρια, θαλασσινά, ψωμί, τυρί, αγελαδινό γάλα, αυγά, γιαούρτι και βέβαια στα φύκια.
Τα προβλήματα του Θυρεοειδούς στα παιδιά μπορεί να επηρεάσουν την σωματική και πνευματική τους ανάπτυξη, ενίοτε δε και τις δεξιότητές τους.
Τα παιδιά μπορεί να παρουσιάσουν προβλήματα με το θυρεοειδή τους από τη γέννησή τους, δεδομένου ότι μπορεί να γεννηθούν με μη φυσιολογική λειτουργία του θυρεοειδούς αδένα, μία κατάσταση που ονομάζεται συγγενής υποθυρεοειδισμός. Η κατάσταση αυτή ίσως είναι δύσκολο να εντοπιστεί κατά τη γέννηση, καθώς τα βρέφη μπορεί να μην έχουν κανένα σύμπτωμα, ή μπορεί να εμφανίζουν μόνο ήπιες διαταραχές. Τυπικά συμπτώματα του συγγενούς υποθυρεοειδισμού περιλαμβάνουν: Παρατεταμένο ίκτερο, υπερβολική υπνηλία, χαμηλό μυϊκό τόνο, βραχνό κλάμα, μη τακτικές κινήσεις του εντέρου και δυσκοιλιότητα καθώς και χαμηλή θερμοκρασία σώματος. Η έγκαιρη διάγνωση και αντιμετώπιση σε μία τέτοια περίπτωση, θα συντελέσει καθοριστικά στην συνολική εξέλιξη του παιδιού. Η πιο κοινή αιτία εμφάνισης υποθυρεοειδισμού στα παιδιά και τους εφήβους είναι μια κατάσταση που ονομάζεται θυρεοειδίτιδα Hashimoto, όπου το ανοσοποιητικό σύστημα του σώματος επιτίθεται στο θυρεοειδή αδένα και οδηγεί σε δυσλειτουργία του. Τα μεγαλύτερα παιδιά μπορεί να εμφανίσουν καχεκτική ανάπτυξη των οστών ή δοντιών τους, ενώ τα παιδιά της σχολικής ηλικίας μπορεί να εμφανίσουν μαθησιακές δυσκολίες και καθυστερημένη εφηβεία.
Η νόσος Graves είναι μια αυτοάνοση διαταραχή και είναι υπεύθυνη για όλες σχεδόν τις περιπτώσεις υπερθυρεοειδισμού στα παιδιά. Ωστόσο, η νόσος του Graves τείνει να είναι πιο κοινή σε εφήβους από ό, τι σε μικρά παιδιά και γενικότερα πλήττει περισσότερο τα κορίτσια από ό, τι τα αγόρια.
Η νόσο Graves 'στα παιδιά συχνά εντοπίζεται δύσκολα καθώς αναπτύσσεται με αργούς ρυθμούς. Ωστόσο, υπάρχουν κάποια κοινά σημεία και συμπτώματα που μπορείτε να γίνουν αντιληπτά. Αυτά είναι: Αλλαγές στη συμπεριφορά και τη σχολική επίδοση,αϋπνία, ανησυχία, ευερεθιστότητα και οξυθυμία, διογκωμένος θυρεοειδής αδένας, τρόμος στα χέρια, αυξημένη όρεξη, αλλά σε συνδυασμό με απώλεια βάρους και διάρροια.
Οπωσδήποτε η για οποιοδήποτε λόγο δυσλειτουργία του θυρεοειδούς, επιφέρει μέσω των σωματικών συμπτωμάτων και αντίστοιχα συναισθηματικά. Ο επί μακρόν υποθυρεοειδικός ασθενής, με κόπωση, καταβολή και διανοητική νωθρότητα, θα αρχίζει να εμφανίζει και πολλά συμπτώματα συναισθηματικής κόπωσης ή απάθειας, χαμηλής αυτοπεποίθησης, έλλειψης ενδιαφέροντος, συνεχείς ματαιώσεις των προσδοκιών του λόγω της ανεπάρκειάς του κτλ. Ανάλογα ο επί μακρόν υπερθυρεοειδικός ασθενής με ευερερθιστότητα, ταχυκαρδια, τρέμουλο, εμφανίζει επίσης και συμπτώματα συναισθηματικής υπερέντασης που ενίοτε μπορεί να εκληφθούν ακόμα και ως οριακά ψυχιατρικά ή υπο-μανιακά.
Ωστόσο, από την άλλη μεριά, φαίνεται ότι πλήθος πρωτογενών συναισθηματικών διαταραχών μπορεί να επηρεάσουν την καλή λειτουργία του θυρεοειδούς αδένα. Από την κλινική καθημερινή πράξη η καταστολή της έκφρασης των αρνητικών συναισθημάτων θυμού και θλίψης φαίνεται ότι είναι η πιο συχνή συναισθηματική αιτία δυσλειτουργίας του θυρεοειδούς
αδένα. Το «πνίξιμο και ο κόμπος στο λαιμό» όπως τον αντιλαμβάνεται ο κόσμος και αναγράφεται ακόμα και σε λαϊκά παραδοσιακά συγγράμματα, συχνά υποδηλώνουν τις πρώτες μορφολογικές διαταραχές του θυρεοειδούς αδένα. Συχνά στην καθομιλουμένη, αναφερόμαστε με εκφράσεις όπως «έπνιξα το θυμό μου», «με έπνιξαν τα προβλήματα», «με πνίγει το άδικο», εκφράσεις που όλες αναφέρονται με συμβολική σημειολογία στο σημείο του θυρεοειδούς αδένα. Θα έλεγε κανείς συμβολικά ότι τα συναισθήματα που αναδύονται στο θωρακικό πλέγμα και δεν εκφράζονται, μέσω του λόγου, μοιάζουν να μπλοκάρονται στο ύψος του τραχήλου.
Το ερώτημα που προκύπτει από πλευράς πρόληψης της κατάστασης αυτής είναι: Ποια είναι η βαθύτερη αιτία της καταστολής αυτής των αρνητικών συναισθημάτων; Πρόκειται για αδυναμία έκφρασης γενικά των συναισθημάτων, για φόβο επίκρισης, ματαίωσης ή συμβολικής τιμωρίας της έκφρασή τους; Είναι η αναπαραγωγή μίας εσωστρεφούς ή δειλής στάσης απέναντι στην ζωή και στην διεκδίκηση του προσωπικού οράματος; Μήπως είναι μία αυτό-απαγορευτική στάση βίωσης ενοχών για τα φυσιολογικά αρνητικά μας συναισθήματα; Σε κάθε περίπτωση , η εξατομίκευση στην προσέγγιση κάθε ασθενούς είναι αναγκαία.
Αυτή η εξατομίκευση στην προσέγγιση, διάγνωση και θεραπεία είναι και η λέξη κλειδί στην Ομοιοπαθητική Ιατρική. Αυτός ο τρόπος προσέγγισης ήταν και είναι πολύ οικείος στον Ιατρό που εκπαιδεύτηκε για να βλέπει τον ασθενή σαν ένα ενιαίο σύνολο και όχι σαν επι μέρους διάσπαρτα συστήματα, ασύνδετα μεταξύ τους, και ιδίως στον Ομοιοπαθητικό Ιατρό που αυτός είναι και ο απαιτούμενος τρόπος προσέγγισης για την σωστή εφαρμογή της επιστήμης του. Η Κλασσική Ομοιοπαθητική Ιατρική έχει σαν βάση την χορήγηση του ενός κάθε φορά φαρμάκου που έχει την μέγιστη δυνατή «ομοιότητα» με τα συμπτώματα του ασθενούς σε σωματικό αλλά και ψυχοδιανοητικό επίπεδο. Όμως, αν αναλογιστεί ο καθένας μας την συνολική εικόνα της σωματικής ή της ψυχικής του συμπτωματολογίας, είτε καθαρά της ιδιοσυγκρασίας του, σε σχέση με τον χρόνο, συχνά θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι αυτή έχει μεταβληθεί με τα χρόνια. Όταν η μεταβολή αυτή περιλαμβάνει μία «επίκτητη ιδιοσυγκρασία» που πλέον δεν εκφράζει με φυσιολογικό τρόπο όπως θα έπρεπε τα αρνητικά συναισθήματα του θυμού, της αγανάκτησης και της θλίψης, τότε συχνά ο θυρεοειδής αδένας γίνεται ένα όργανο που δυσλειτουργεί. Η χορήγηση του εξατομικευμένου Ομοιοπαθητικού φαρμάκου θα δράσει βαθιά, όχι μόνο στην διαδικασία αποκατάστασης της λειτουργίας του αδένα, αλλά κυρίως στην αποκατάσταση της αδυναμίας έκφρασης των συναισθημάτων. Με αυτή την δράση η Ομοιοπαθητική Ιατρική προσφέρει πολύ μεγάλη δυνατότητα πρόληψης και αντιμετώπισης των θυρεοειδοπαθειών, παράλληλα με τη ειδικότητα της Ενδοκρινολογίας.