Περιστατικά φλεγμονώδους νόσου του εντέρου σε δύο αδέλφια

Αυθεντικό κείμενο της μητέρας χωρίς περικοπές. Η δική μας ιστορία ξεκίνησε πριν 13 χρόνια. Από την πρώτη κιόλας μέρα της γέννησης του γιου μας κάτι δεν πήγαινε καλά. Ξεκίνησε με λίγες διάρροιες καθημερινά. Ο παιδίατρος μας είπε να μην ανησυχούμε γιατί στα μωρά είναι φυσιολογικές τέτοιες κενώσεις. Μέσα σε λίγους μήνες είδαμε βλέννες και αίμα. Από εκεί ξεκινά και ο αγώνας μας. Απευθυνθήκαμε στο Παίδων, στο Γαστρεντερολογικό τμήμα. Κολονοσκόπηση και εξετάσεις αίματος κάθε μήνα, ήταν λίγες από τις εξετάσεις που έπρεπε να γίνονται. Η διάγνωση ήταν Ελκώδης Κολίτιδα. Στο παιδί δόθηκε Σαλοπρίν αρχικά και μετά Σαλοφάλκ. Κανένα από τα δύο δεν βοήθησε. Μετά από ένα χρόνο χορηγίας το παιδί έκανε αλλεργία. Η γιατρός μας συνέστησε κορτιζόνη. Θυμάμαι, βγήκα από το Ιατρείο και αισθανόμουν τόσο αδύναμη, τρομοκρατημένη και αφάνταστα κουρασμένη. Έβλεπα το παιδί μου ταλαιπωρημένο και δεν ήξερα πώς να το βοηθήσω. Αποφασίσαμε με τον άντρα μου να μην του δώσουμε κορτιζόνη, ξέροντας το κακό που μπορεί να του προκαλέσει. Ήμασταν πάλι στην αρχή, ενώ είχαν περάσει τρία χρόνια ταλαιπωρίας για το τίποτα. Αργότερα ακούσαμε για μια ομάδα Γάλλων γιατρών που ασχολούνταν με την Φυτοθεραπεία. Ξεκίνησε ένας καινούριος Γολγοθάς για εμάς με ελάχιστα δείγματα καλυτέρευσης. Βότανα, σταγόνες από κάποια φυτά, πράσινος άργιλος κ.λ.π. Το παιδί έπαιρνε βάρος πολύ αργά. Ήταν αρκετά αδύνατο για την ηλικία του. Το φαγητό του καθημερινά για όλα αυτά τα χρόνια ήταν λαπάς, λίγο κοτόπουλο βραστό και μήλο. Έτσι μεγάλωνε. Και καλά όταν ήταν μικρό και δεν ζήταγε…αργότερα τα πράγματα δυσκόλεψαν. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για έναν γονιό να μην μπορεί να δώσει στο παιδί του κάτι που για όλα τα υπόλοιπα είναι φυσιολογικό. Ένα παγωτό, μια σοκολάτα, ένα κομμάτι τούρτα στα γενέθλιά του. Γι’ αυτόν ήταν απαγορευμένα. Είχαν περάσει πέντε χρόνια αφάνταστης ταλαιπωρίας όταν ακούσαμε για την Ομοιοπαθητική. Τι είχαμε να χάσουμε? Κλείσαμε ραντεβού. Εκείνη την ημέρα το παιδί είχε 24 αιματηρές διάρροιες. Ο γιατρός πήρε το ιστορικό του και μας καθησύχασε ότι όλα θα πάνε καλά. Εκείνο το βράδυ μας πήρε τηλέφωνο στις 3.30 τη νύχτα για να μας ρωτήσει για την πορεία του παιδιού μετά από την χορήγηση του ομοιοπαθητικού φαρμάκου. Αυτό δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ. Κανείς άλλος δεν το είχε κάνει. Όλοι μέχρι τότε μας αντιμετώπιζαν σαν ένα ιατρικό περιστατικό. Ήταν ο μόνος που μας φέρθηκε ανθρώπινα. Έτσι ξεκίνησε η αρχή του τέλους. Δειλά δειλά άρχισαν να μπαίνουν καινούριες τροφές στο διαιτολόγιό του. Με επιμονή και πίστη ήρθε το πολυπόθητο αποτέλεσμα. Τώρα πια μπορεί να τρώει τα πάντα. Το ίδιο πρόβλημα αντιμετώπισα και με τον δεύτερο γιο μας, ο οποίος εκτός από το πρόβλημα κολίτιδας είχε και χαμηλό ανοσοποιητικό σύστημα. Τώρα πια ήξερα τι έπρεπε να κάνουμε. Δεν άφησα να πάει χαμένος ο χρόνος. Σήμερα είναι δύο χρονών και χαίρει άκρας υγείας. Πολλές φορές σκέφτομαι τι θα έκανα αν δεν μου είχε πει κάποιος για την Ομοιοπαθητική. Τέλος θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Ομοιοπαθητικό γιατρό μας για το κουράγιο και τη δύναμη που μας έδωσε, να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα, μα πάνω απ’ όλα για την υπομονή που έδειξε όλον αυτόν τον καιρό απέναντι σε δύο τρομοκρατημένους γονείς